Dissertation/ Thesis
Ανθρώπινος πειραματισμός/ Human experimentation
| Title: | Ανθρώπινος πειραματισμός/ Human experimentation |
|---|---|
| Authors: | Nikolakakis Ioannis |
| Publisher Information: | 2025. |
| Publication Year: | 2025 |
| Subject Terms: | Health Sciences, Επιστήμες Υγείας |
| Description: | This dissertation examines human experimentation as a critical intersection between medical progress and ethics. The term human experimentation refers to medical research that involves human beings as experimental subjects. Despite its undeniable contribution to the advancement of medicine, this issue has been historically accompanied by fundamental questions concerning autonomy, dignity, consent, and the protection of participants. Historically, the first documented instances of anatomical studies on convicted individuals appear in Hellenistic Alexandria, within a framework where the value of knowledge for the collective was regarded as more important than the protection of the individual and their rights. During the Renaissance and the following two centuries, the development of the natural sciences was accompanied by experiments conducted on marginalized populations, highlighting the risk of exploitation of socially vulnerable groups. In the 20th century, human experimentation acquired a more systematic character. In the United States, research conducted in correctional institutions raised issues of insufficient or absent consent, although early forms of consent documentation were also introduced during this period. The most extreme manifestation of human experimentation occurred in Nazi Germany, where experiments on concentration camp prisoners were conducted without any respect for human life. As a consequence, the Nuremberg Trials led to the formulation of the Nuremberg Code (1947), which placed at its core the principle of voluntary and fully informed consent. Subsequently, international regulations such as the Declaration of Helsinki (1964, 1975) and the Belmont Report (1979) shaped the modern framework of bioethics, establishing the principles of consent, beneficence, and justice. The resulting institutional and regulatory reforms placed emphasis on the protection of participants, the transparency of the research process, and the function of independent ethics committees. Overall, this dissertation highlights that the ethical dimension of human experimentation is not a secondary addition to scientific practice but a fundamental prerequisite for the legitimacy and acceptance of research. Historical experience demonstrates that any deviation from the principles of consent, risk–benefit proportionality, and institutional oversight undermines both human rights and the credibility of science. Η παρούσα εργασία εξετάζει τον ανθρώπινο πειραματισμό ως κρίσιμο πεδίο διασταύρωσης της ιατρικής προόδου με την ηθική. Ως «ανθρώπινος πειραματισμός» αναφέρονται οι ιατρικές έρευνες που χρησιμοποιούν τους ανθρώπους ως πειραματικά υποκείμενα. Παρά την αναμφισβήτητη συμβολή του στην πρόοδο της ιατρικής, το ζήτημα αυτό συνοδεύεται διαχρονικά από θεμελιώδη ερωτήματα που αφορούν την αυτονομία, την αξιοπρέπεια, τη συναίνεση και την προστασία των συμμετεχόντων. Ιστορικά, ήδη από την ελληνιστική Αλεξάνδρεια καταγράφονται οι πρώτες μαρτυρίες ανατομικών μελετών σε καταδικασμένους, σε ένα πλαίσιο όπου η αξία της γνώσης για το σύνολο θεωρήθηκε σημαντικότερη από την προστασία του ατόμου και των δικαιωμάτων του. Κατά την Αναγέννηση και τους δύο επόμενους αιώνες, η ανάπτυξη των φυσικών επιστημών συνοδεύτηκε από πειράματα σε περιθωριοποιημένους πληθυσμούς, γεγονός που κατέδειξε τον κίνδυνο εκμετάλλευσης ανίσχυρων κοινωνικών ομάδων. Κατά τον 20ό αιώνα, ο πειραματισμός απέκτησε πιο συστηματικό χαρακτήρα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, έρευνες σε σωφρονιστικά ιδρύματα έθεσαν ζητήματα ανεπαρκούς ή μη συναίνεσης, ενώ παράλληλα εισήχθησαν οι πρώιμες μορφές αυτής. Το αποκορύφωμα του ανθρώπινου πειραματισμού σημειώθηκε στη ναζιστική Γερμανία, όπου πειράματα σε κρατούμενους στρατοπέδων συγκέντρωσης πραγματοποιήθηκαν χωρίς κανένα σεβασμό προς την ανθρώπινη ύπαρξη. Ως αποτέλεσμα αυτού, η Δίκη της Νυρεμβέργης οδήγησε στη διατύπωση του ομώνυμου Κώδικα (1947), με βασική αρχή την εθελοντική και πλήρως ενημερωμένη συναίνεση. Στη συνέχεια, διεθνείς κανονισμοί όπως η Διακήρυξη του Ελσίνκι (1964, 1975) και η Έκθεση Belmont (1979) διαμόρφωσαν το σύγχρονο πλαίσιο της βιοηθικής, θεμελιώνοντας τις αρχές της συναίνεσης, της ευεργεσίας και της δικαιοσύνης. Οι θεσμικές και κανονιστικές τομές που προέκυψαν έθεσαν στο επίκεντρο την προστασία των συμμετεχόντων, τη διαφάνεια της ερευνητικής διαδικασίας και τη λειτουργία ανεξάρτητων επιτροπών ηθικής και δεοντολογίας. Συνολικά, η εργασία αναδεικνύει ότι η ηθική διάσταση του ανθρώπινου πειραματισμού δεν αποτελεί απλή προσθήκη στην επιστημονική πράξη, αλλά θεμελιώδη προϋπόθεση για τη νομιμοποίηση και την αποδοχή της έρευνας. Η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει ότι κάθε παρέκκλιση από τις αρχές της συναίνεσης, της αναλογικότητας κινδύνου–οφέλους και της θεσμικής εποπτείας υπονομεύει τόσο τα δικαιώματα του ανθρώπου όσο και την αξιοπιστία της επιστήμης. |
| Document Type: | Master thesis |
| Language: | Greek |
| Access URL: | https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/5306318 |
| Accession Number: | edsair.od......2127..d3f8be8c5bc893a3e64c9d1b88ff0e27 |
| Database: | OpenAIRE |
| Description not available. |