| Description: |
Ο ελληνικός εικοστός αιώνας αποτέλεσε πολεμικό και βετερανικό αιώνα. Αποτέλεσε αιώνα που εξέφρασε εθνικές στρατηγικές και εκφάνσεις αντίστοιχων ολοκληρώσεων, αλλά και εθνικούς διχασμούς, διωγμούς και καταρρεύσεις. Στον μακρό αυτό ελληνικό πολεμικό αιώνα, που προλογίστηκε από την ήττα του 1897, συνυπήρξαν ακήρυχτοι πόλεμοι, όπως με το Μακεδονικό Αγώνα, το Ποντιακό Αντάρτικο, τη Βόρεια Ήπειρο, την Κύπρο, μακρές πολεμικές περίοδοι, με προεξάρχουσες τις μακρές δεκαετίες1912-1922 και 1940-1949, ενώ η διαιώνιση μεταπολεμικών διχασμών, βετερανικών και προσφυγικών διεκδικήσεων και εκτάκτων μέτρων, ουσιαστικά διαιώνισε την εμπόλεμη κατάσταση σε ένα κλίμα φαινομενικά ανόρθωσης, ανοικοδόμησης, φαινομενικού εκδημοκρατισμού και νέων διεθνών συμμαχιών βαθιά μέσα στην ειρηνική περίοδο, ως την τελευταία ελληνική μεταπολίτευση. Ο κλειστός κύκλος των επαγγελματιών στρατιωτικών αποτέλεσε μόνο έναν στενότερο κύκλο του βετερανικού κινήματος. Προτείνονται ομόκεντροι ή ετερόκεντροι βετερανικοί κύκλοι, χωρίς τη βοήθεια των οποίων η κατανόηση της εκάστοτε μεταπολεμικής, βετερανικής ή προσφυγικής, συμπολιτευόμενης ή καθεστωτικής Ελλάδας, δεν μπορεί να επιτευχθεί. Οι βετερανικοί κύκλοι αποτέλεσαν επανειλημμένα αντικείμενο έρευνας από μελετητές, χωρίς να ορίζεται πολλές φορές η μίξη του πρώτου με τους επόμενους κύκλους και ενίοτε χωρίς διάκριση των «εκ μονίμων», «εξ εφέδρων», «εξεθελοντών», «κατ’ απονομήν», «επ’ανδραγαθία», αντιστασιακών ενόπλων, αόπλων ή πολεμοπαθών αναπήρων, αιχμαλώτων, προσφύγων ή λοιπών θυμάτων πολέμου. Περαιτέρω, σε επέκταση της διδακτορικής διατριβής του γράφοντος στην πολιτική και στρατιωτική ιστορία, που ψηλάφησε και συγκέντρωσε ερευνητικά τα κατωτέρω, η παρούσα προτείνει θεωρητικό και πρακτικό εργαλείο διαχείρισης των βετερανικών κύκλων,των συμβολισμών και της πολιτικής και κοινωνικής τους βαρύτητας. Μερικές εκατοντάδες συλλογικοτήτων, υπό τη μορφή πολεμικών ή μεταπολεμικών «συνδέσμων», «συλλόγων»,«ομοσπονδιών», «ενώσεων», «σωματείων», διαχειρίζονται το μεταπολεμικό κοινό στην ελληνική σύλληψη της κατά Antoine Prost εκδοχής, σύμφωνα με την οποία ο αποστρατευόμενος πολεμιστής, χωρίς την ένωσή του με ομοίους του, δεν είναι τίποτα. |