Απόψεις αναφορικά με τις επιτρεπτές παρεμβάσεις στα δασικά οικοσυστήματα : δασική νομοθεσία και αειφορία
Η περιβαλλοντική κρίση, οδήγησε τα τελευταία χρόνια, σε μια σειρά διεθνών συμφωνιών και συνθηκών, με κύριο αντικείμενο ιδίως την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Η δέσμευση για την ολοκληρωμένη διαχείριση, των περιβαλλοντικών προβλημάτων, με τις αρχές της αειφόρου ή της βιώσιμης ανάπτυξης, επιτε...
Saved in:
| Main Author: | |
|---|---|
| Other Authors: | |
| Language: | Greek |
| Published: |
2015
|
| Subjects: | |
| Online Access: | https://vsmart.lib.aegean.gr/webopac/FullBB.csp?WebAction=ShowFullBB&EncodedRequest=*80*7D*15*CC*AE*9Az*40*EE*8E*91*1A*C5*13*00*9B&Profile=Default&OpacLanguage=gre&NumberToRetrieve=50&StartValue=1&WebPageNr=1&SearchTerm1=2015%20.1.109864&SearchT1=&Index1=Keywordsbib&SearchMethod=Find_1&ItemNr=1 http://hdl.handle.net/11610/15837 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | Η περιβαλλοντική κρίση, οδήγησε τα τελευταία χρόνια, σε μια σειρά διεθνών συμφωνιών και συνθηκών, με κύριο αντικείμενο ιδίως την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Η δέσμευση για την ολοκληρωμένη διαχείριση, των περιβαλλοντικών προβλημάτων, με τις αρχές της αειφόρου ή της βιώσιμης ανάπτυξης, επιτεύχθηκε το έτος 1992 στο Ρίο της Βραζιλίας. Οποιαδήποτε δράση στο δασικό περιβάλλον, που αποτελεί το θεμέλιο του χερσαίου φυσικού περιβάλλοντος, ρυθμίζεται από το Ελληνικό Σύνταγμα από το έτος 1975 και νομοθετικά με το νόμο 998/79, που εκδόθηκε κατ΄ επιταγή του Συντάγματος, σύμφωνα με τα οποία η αλλαγή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, είναι δυνατή μόνο εφόσον συντρέχει εξαιρετικός λόγος δημοσίου συμφέροντος. Το αυτοτελές δικαίωμα του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον και η έννοια της αειφορίας, εισάγονται το έτος 2001, στο αναθεωρημένο άρθρο 24 του Ελληνικού Συντάγματος, στο οποίο με ερμηνευτική δήλωση δίδεται ο ορισμός του δάσους και της δασικής έκτασης. Σε ειδικό κεφάλαιο του νόμου 998/79 και αργότερα του νόμου 1734/87, ορίζονται τα έργα και οι δραστηριότητες για τα οποία εγκρίνονται επεμβάσεις ή παραχωρήσεις στα δασικά οικοσυστήματα, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. H απουσία μακροπρόθεσμης δασικής πολιτικής και ολοκληρωμένου χωροταξικού σχεδιασμού, ανεπίλυτα χρόνια ιδιοκτησιακά προβλήματα των εκτάσεων, που προστατεύονται από τις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας και χωρίς να υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σύστημα καταγραφής των δασικών οικοσυστημάτων, ελλείψει ολοκληρωμένου Εθνικού Κτηματολογίου, Δασικών Χαρτών και Δασολογίου, οι επιτρεπτές επεμβάσεις και οι παραχωρήσεις έχουν εντατικοποιηθεί και διευρυνθεί, ενώ πολλές φορές είναι ασύμβατες με τα δασικά οικοσυστήματα. Διαπιστώνεται μια σειρά τροποποιήσεων και αντικαταστάσεων της δασικής νομοθεσίας, τόσο στον ορισμό του δάσους όσο και στις επιτρεπτές επεμβάσεις, κατακερματισμός ακόμα και σε νομοθετήματα μη συναφή με τη δασική νομοθεσία, με ασαφείς, πολύπλοκες και πολλές φορές αντιφατικές ρυθμίσεις, πολυάριθμες εγκύκλιες διαταγές εφαρμογής τους, καθώς και πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων, που προκαλούν σύγχυση και ταλαιπωρία τόσο στους πολίτες όσο και στη διοίκηση, ως προς το εφαρμοστέο δίκαιο. Με αυτόν τον τρόπο η προστασία των δασικών οικοσυστημάτων καθίσταται δυσχερής και τελικά αναποτελεσματική, ενώ παράλληλα παρατηρείται τάση προώθησης της οικονομικής ανάπτυξης εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και της κοινωνικής ευημερίας, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην μη επίτευξη του τρισυπόστατου στόχου της αειφορίας (οικονομία, περιβάλλον, κοινωνία).Όπως προκύπτει, το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους δεν είναι ικανά από μόνα τους να εξασφαλίσουν τους καλύτερους όρους διαβίωσης σε όλα τα επίπεδα ζωής και θα πρέπει οι πολίτες να επιδιώξουν με την συμπεριφορά, την στάση και τις καταναλωτικές τους συνήθειες αλλά κυρίως με τη συμμετοχή τους στην λήψη των αποφάσεων και στην διαμόρφωση των νομοθετημάτων, να συμβάλλουν με καθοριστικό τρόπο στην προστασία του δασικού και φυσικού περιβάλλοντος. |
|---|