Η διαμόρφωση μοντέλου μικτής οικονομίας στην δυτική Ευρώπη 1946-1989
Η εργασία που ακολουθεί, επιχειρεί μια παρουσίαση της εξέλιξης των οικονομικών συστημάτων μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη δυτική Ευρώπη και ιδιαίτερα στη διαμόρφωση του μοντέλου της μικτής οικονομίας. Μεταπολεμικά η Ευρώπη βρισκόταν σε δυσμενή κατάσταση και οι περισσότερες οικονομίες χρειάζονταν σοβ...
Saved in:
| Summary: | Η εργασία που ακολουθεί, επιχειρεί μια παρουσίαση της εξέλιξης των οικονομικών συστημάτων μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη δυτική Ευρώπη και ιδιαίτερα στη διαμόρφωση του μοντέλου της μικτής οικονομίας. Μεταπολεμικά η Ευρώπη βρισκόταν σε δυσμενή κατάσταση και οι περισσότερες οικονομίες χρειάζονταν σοβαρές αλλαγές, για την ανοικοδόμησή τους. Ένα νέο σύνολο κοινωνικοοικονομικών ρυθμίσεων αναπτύχθηκε και ανταποκρίθηκε στις ανάγκες της μεταπολεμικής οικονομικής ανασυγκρότησης. Η σταθεροποίηση της οικονομίας, η κοινωνική προστασία, η προστασία του ανταγωνισμού και του περιβάλλοντος, οδήγησαν τόσο στη θεμελίωση ενός ισχυρού κρατικού τομέα της οικονομίας, όσο στην αποδοχή ενός νέου οικονομικού μοντέλου, αυτού της μικτής οικονομίας από τις περισσότερες χώρες της δυτικής Ευρώπης.Κατά την πρώτη εικοσιπενταετία μετά τον Β’ΠΠ συντελέστηκαν στην Ευρώπη μεγάλα άλματα στην οικονομική ανάπτυξη, τη στερέωση της δημοκρατίας, την οικοδόμηση θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης και προστασίας και γενικότερα σε όλο το φάσμα των εκφάνσεων της ζωής. Τα επιτεύγματα της περιόδου αυτής συνδέονται άμεσα με τις μεταπολεμικές παρεμβατικές ρυθμίσεις που μορφοποιήθηκαν σε πολιτικές πλήρους απασχόλησης, ανάπτυξης και ευημερίας, δίνοντας υπόσταση στη «χρυσή εποχή» και πραγματώνοντας τις πολιτικές του κράτους πρόνοιας. Τα αποτελέσματα ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και οδήγησαν στη δραστική ελάττωση της φτώχιας, της αποστέρησης και όλων των άλλων μορφών κοινωνικού αποκλεισμού. Κατά γενική παραδοχή, οι ιδέες του Κέϋνς αποτέλεσαν το κυριότερο, θεωρητικό βάθρο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκαν οι μεταπολεμικές πολιτικές κρατικής παρέμβασης στην οικονομία και ιδιαίτερα οι πολιτικές κράτους ευημερίας.Τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, ήταν το χρονικό σημείο καμπής που σηματοδότησε το τέλος της «λαμπρής» εικοσιπενταετίας. Τα βαθύτερα αίτια του νεοφανούς στασιμοπληθωρισμού με το οποίο εκδηλώθηκε η κρίση ήταν πολλά: πετρελαϊκή κρίση, συρρίκνωση κερδών, διεφθαρμένο κράτος, αναποτελεσματικότητα των δημοσίων και των εθνικοποιημένων επιχειρήσεων, κ.λπ. Επιπλέον με την εκδήλωση της κρίσης οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες εξαπέλυσαν «γενική έφοδο» αμφισβητώντας τόσο τη θεωρητική θεμελίωση της κεϋνσιανής πολιτικής όσο και την αποτελεσματικότητα της κρατικής διαχείρισης. Από τις αρχές τις δεκαετίας του ‘80, οι νεοφιλελεύθερες ιδέες άρχισαν να κερδίζουν έδαφος και να διαμορφώνουν τις αντίστοιχες πολιτικές επιλογές. Σε αυτό φυσικά βοήθησε και η φανερή κατάρρευση των οικονομιών του υπαρκτού σοσιαλισμού. |
|---|